محققان از یک مدل ریاضی استفاده کردند تا میزان تاثیر مشکلات اکولوژیکی و اجتماعی بر رشد اندازه مغز را اندازه گیری کنند. محققان در این مدل از یک جمعیت فرضی زنان استفاده کردند تا دریابند که چگونه مغز آنها با چالش‌ها سازگاری داشت.

در این مدل، دانشمندان اطلاعاتی مانند اندازه مغز نوزاد و انرژی مغز آن نوزاد و اندام‌های تولید مثل را وارد کردند. محققان همچنین اطلاعات نظریه‌های پیشین مانند چالش‌های زیست محیطی و اجتماعی را نیز در این تحقیق افزودند.

این اطلاعات قادر بودند تا تعیین کنند هر چالش چه تاثیری بر توانایی مغز دارد. هم چنین این مدل محاسبه می‌کرد که چه مقدار انرژی برای رشد مغز مورد نیاز است. دانشمندان دریافتند که خواسته‌های ذهنی سخت‌تر باعث می‌شود که مغز بزرگتر شود.

محققان انتظار داشتند که چالش‌های اجتماعی نقش مهمی در رشد مغز داشته باشند اما داده‌های کامپیوتری نشان دادند که 60 درصد رشد مغز هر فرد به تقابل آن فرد با پیرامونش و 30 درصد آن به همکاری با دیگران ، و آن 10 درصد باقی مانده نیز به رقابت فرد با دیگران بستگی دارد.

هم چنین داده‌ها نشان داد که همکاری با دیگران با کاهش اندازه مغز مرتبط است، زیرا به افراد اجازه می‌دهد که به کاردانی یکدیگر اعتماد کنند و با رشد مغزهای کوچک‌تر انرژی را ذخیره کنند. همچنین مطالبات اجتماعی منجر به افزایش اندازه مغز انسان نشد.